Skuldafangelsi

Þetta dásemdar þjóðfélag......eða hitt þó heldur. Eitt lítið dæmi sem er örugglega ekki það ömurlegasta hér á landi. Við hjónin keyptum íbúð í des 2006 og tókum lán hjá íbúðalánasj. uppá 17millj.kr. Á þessum 9árum erum við búin að borga 12millj.kr í afb. og vexti, en lánið hefur hækkað um 10millj.??? og stendur í 27millj.kr. Það er engin furða að fólk klóri sér í hausnum og gefist upp.

Sjálfsvíg eiga ekki að vera feimnismál.

Ég hef alltaf verið hraustur og getað stundað vinnu af fullum krafti, en eftir að ég datt á hjólinu mínu 2011 hefur heilsu minni hrakað ört. Hélt samt áfram að vinna þótt að öxlin væri alltaf að angra mig eftir þetta slys og leita til bæklunarlæknis sem ákveður 2012 að fjarlægja brjósk sem hefur brotnað og klippir á sin sem er ónýt. Ekki minnkuðu verkirnir mikið eftir þetta og áfram hélt ég að starfa á lagernum þó ekki með sama krafti og áður. Fór af og til og fékk sterasprautur hjá lækni sem linuðu verkina tímabundið og tók inn slatta af verkjalyfjum daglega. Ekki batnaði mér og eftir fleiri heimsóknir til sjúkraþjálfara og lækna var ákveðið að „kíkja þarna inn“ aftur og fjarlægja restina af brotnu brjóski sem voru að valda þessum verkjum. Ekkert lagaðist og í apríl s.l. gafst ég upp og hætti að geta unnið ,svefninn var slitróttur og líkaminn kallaði á meira dóp sem aftur leiddi til þess að ég var sljór og uppstökkur af lyfjaáti. Í júni s.l. er lögð inn beiðni til skurðlæknis til þess að skipta um axlarlið því verkjalyf eru hætt að virka en samt tek þau inn til að friða sálina ef ekki annað( kannski orðinn háður). Hef þurft að fara inná slysadeild til þess að fá morfín í æð vegna verkja. Ekki beint uppörvandi að heyra fréttir af löngum biðlista og kannski verð ég dauður af dópáti áður enn kemur að mér( 5000 manns á biðlista?) Á meðan ég þarf að bíða fer ég bara á slysó og fæ mitt dóp beint í æð!!! Nú er dagur forvarnar gegn sjálsvígum, sem ekki er vanþörf á að minnast á oftar. Kannski er kerfið ekki alsaklaust í því efni. Ég hef alltaf haldið að langbesta heilbrigðiskerfið væri hér á landi, en eftir þessa reynslu renna á mig fleiri grímur. Afhverju hlaupum við upp til handa og fóta og stofnum hjálparsíðu á fésbók vegna flóttamanna í útlöndum? Afhverju byrjum við ekki á okkur sjálfum og klárum að byggja nýjan spítala svo að biðlistar minnki og starfsfólkið þar fái tæki og tól og umhverfi sem er boðlegt á 21. öldinni.